Κατάθλιψη, αυτοκτονικές τάσεις, υπερκόπωση, bullying, κάποιοι το γράφουν και μπούλινγκ (βγαίνει μάλλον από το αρχαιοελληνικό "μπου"), ομοφυλόφιλος, σχιζοφρενής, περιθωριοποίηση, διαπόμπευση, κοινωνικός αποκλεισμός, εταιρική ευθύνη.
Είδατε πόσο πλούσιο είναι το ελληνικό λεξιλόγιο και πόσο έτοιμοι είμαστε να αφομοιώσουμε και να εντάξουμε σε αυτό νέους όρους που ακούμε κατ' επανάληψη κάθε μέρα στα κανάλια ή τους διαβάζουμε στα site και της εφημερίδες της χώρας μας.
Η πτώση του Airbus A320, η αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, η ζωή της Βίκυς Σταμάτη και τα επεισόδια που ψάχνει για να ζήσει την καθημερινότητα του το αδηφάγο κοινό. Το οποίο κοινό φροντίζει να ταΐζει κάθε μέρα με "νέες πληροφορίες που προκαλούν σοκ" ο αγαπημένος του δημοσιογράφος. Άνω τελεία.
Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Δημοσιογράφος, αρσενικό ή θηλυκό:-αυτός που ασχολείται επαγγελματικά με την πληροφόρηση του κοινού-αυτός που έχει ως επάγγελμα τη δημοσίευση ειδήσεων και άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά, ο συντάκτης τύπου.
Πληροφόρηση του κοινού σημαίνει μετάδοση μιας ασφαλώς ελεγμένης και διασταυρωμένης πληροφορίας από τον πομπό στον δέκτη. Είδηση είναι η "πληροφορία για κάποιο γεγονός" ή το ίδιο το γεγονός από μόνο του. Η πληροφορία προκύπτει κατόπιν έρευνας, ρεπορτάζ ή πες το όπως θες, κατόπιν αναζήτησης, επικοινωνίας με πηγές και κατόπιν, όπως γράψαμε παραπάνω, διασταύρωσης. Διαφορετικά κάτι που δεν είναι 101% ελεγμένο, δεν δημοσιοποιείται.
Παίζουμε με τις λέξεις; Όχι. Οι λέξεις στο εν λόγω επάγγελμα έχουν τη σημασία, άρα εκ των πραγμάτων δεν δικαιούμαστε να παίζουμε με αυτές.
Για να επανέλθω στα παραπάνω περιστατικά που ανάγονται ως είθισται σε καθημερινά ζητήματα "δημοσιογραφικής ατζέντας" μιας και υπάρχει ενδιαφέρον για περαιτέρω ενημέρωση, οφείλω να σημειώσω το εξής: Ο δημοσιογράφος δεν είναι σεναριογράφος. Ο δημοσιογράφος δεν γράφει μυθοπλασία. Αναπαράγει, δημοσιεύει, επεξεργάζεται και κρίνει πληροφορίες. Όπου πληροφορίες, είπαμε τι είναι πριν λίγες γραμμές. Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται σε έναν όρο: Δεοντολογία. Μέσα στον οποίο όρο υπάρχει η έννοια της "ηθικής".
Συνεχίζουμε, Στην περίπτωση του Airbus της Lufthansa σαφώς και θα έπρεπε να ακολουθήσουν ειδήσεις και αναρτήσεις γεγονότων που σχετίζονται με την έρευνα, μιας και το ζήτημα αφορά πρωτίστως τις οικογένειες των θυμάτων και σε δεύτερο βαθμό όλο τον πλανήτη που θα μπορούσε να πετάξει ή έχει πετάξει με τη Lufthansa. Το γεγονός της πτώσης είναι από μόνο του τραγικό και επιδέχεται ανάλυσης.
Μέχρι εδώ καλά. Η ανάγκη του κοινού ορίζει όμως τη δουλειά του αρθρογράφου, ή το αντίθετο;
Είναι αδιανόητη η κοινοποίηση άρθρων που προέκυψαν από την κούτρα του κάθε συντάκτη και "γεννήθηκαν" μετά από εντολή αρχισυντάκτη στον βωμό της αναγνωσιμότητας ή της τηλεθέασης, την ώρα που πίσω από τις λέξεις που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, υπάρχει αίμα.
Ο Lubitz είναι ο τρελός, ο μανιοκαταθλιπτικός, ο "ψυχάκιας", ο σχιζοφρενής, ο ομοφυλόφιλος που μπορεί να γούσταρε τον κυβερνήτη και επειδή εκείνος δεν ανταποκρινόταν στον έρωτα του πήγε και έριξε το αεροπλάνο παίρνοντας μαζί του στον θάνατο 149 άτομα, είναι το καλό παιδί που πριν από 10 χρόνια μάθαινε να πετάει (να σας δείχνουμε και το βίντεο από το 2007) και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι τον έπιασε, είναι όλα τα παραπάνω μαζί, είναι ό,τι θέλει να τον κάνει ο δημοσιογράφος.
Αυτά τα πράγματα τα διαβάζει ο Έλληνας αναγνώστης, τα διαβάζει ο Κινέζος αναγνώστης, τα διαβάζει ο Γερμανός της Bild που πρώτος τα έγραψε και όλοι φρόντισαν να τα αναδημοσιεύσουν γιατί "πουλάνε", τα διαβάζουν και οι οικογένειες των θυμάτων, τα διαβάζει και η υπεύθυνη αεροπορική εταιρεία και χασκογελάει για τις αποζημιώσεις που ενδεχομένως θα γλιτώσει.
Μα τον Θεό. Ο Lubitz μπορεί να είχε ψυχοπαθολογικά προβλήματα και η κίνηση του να σχετίζεται με αυτά, ωστόσο ο δημοσιογράφος δεν είναι ψυχίατρος για να παίζει με τις λέξεις, όπως λέγαμε πριν λίγο. Ξαφνικά οι καταθλιπτικοί έγιναν όλοι τους οιονεί δολοφόνοι, ενώ πριν λίγο καιρό όλοι εν χορώ καταδικάζαμε το bullying και την κατάθλιψη που αυτό μπορεί να προκαλέσει στο θύμα, και να οδηγηθεί ακολούθως στην περιθωριοποίηση και στην αυτοκτονία.
Προχειρότητα δημοσιογραφικής δουλειάς, ελέω ταχύτητας και ανταγωνισμού. Υπάρχει όμως και κοινωνική ευθύνη κύριοι. Γιατί αυτή η ριμάδα η δουλειά, διαμορφώνει συνειδήσεις.
Σχιζοφρενής ή όχι ο συγκυβερνήτης, αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει ο εκάστοτε επαγγελματίας του Τύπου από μόνος του. Το ρεπορτάζ σχετίζεται με τις πηγές. Πίσω από κάθε άρθρο που βασίζεται σε πληροφορίες "που δεν δημοσιεύονται για ευνόητους λόγους" της κάθε κίτρινης γερμανικής ή γαλλικής ή Ταϋλανδέζικης φυλλάδας, πρέπει να υπάρχει έρευνα και συνομιλία με ανθρώπους. Με ανθρώπους από το περιβάλλον των θυμάτων, με ανθρώπους της Lufthansa, με ανθρώπους που είναι ειδικοί στο αντικείμενο τους, είτε μιλάμε για ψυχολόγους, είτε μιλάμε για ψυχιάτρους, είτε μιλάμε για εμπειρογνώμονες της πολιτικής αεροπορίας.
Ο κανιβαλισμός των ψυχικών νοσημάτων και εκείνων που έχουν διαφορετική σεξουαλικότητα από την κυρίαρχη, ήρθε λίγες ημέρες μετά την κατακραυγή του bullying και της διαπόμπευσης των ψυχικά νοσούντων με αφορμή της υπόθεση της Βίκυς Σταμάτη. Από τις ίδιες κυρίαρχες δομές τα παραπάνω. Από εκείνες τις δομές που επηρεάζουν τη γνώμη του κοινού. Ανησυχώ, αγχώνομαι, αισθάνομαι τεράστια απογοήτευση βλέποντας αυτό το γιγάντωμα της ζούγκλας.
Γιατί όταν αεροσκάφη συντρίβονται σε βουνοπλαγιές ή ασθένειες καταπίνουν ολόκληρες χώρες, οι πολίτες εξακολουθούν να στρέφονται σε μέσα ενημέρωσης, έστω κι αν βρίσκουν εύκολα φωτογραφίες και βίντεο στο Facebook ή το Instagram ή στο Twitter.
Οι πολίτες στρέφονται στον δημοσιογράφο όχι για να δουν από εκείνον ένα βίντεο που βρήκαν κι από μόνοι τους λοιπόν στο διαδίκτυο. Στρέφονται σε αυτόν για να μάθουν τι είναι αλήθεια και τι διαψεύδεται, για να μάθουν την ιστορία πίσω από το ίδιο το γεγονός, για να βρουν τη διασταυρωμένη πληροφορία.
Εν κατακλείδι τούτες τις μέρες λέω στον εαυτό μου πως ναι, είμαι δημοσιογράφος, μα σκέφτομαι πως αν ήμουν μέλος μιας οικογένειας θύματος του Airbus και του Lubitz, δεν θα ήθελα να μιλήσω με κανέναν δημοσιογράφο.
*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.
ΠΡΕΖΑ TV
31-3-2015
Είδατε πόσο πλούσιο είναι το ελληνικό λεξιλόγιο και πόσο έτοιμοι είμαστε να αφομοιώσουμε και να εντάξουμε σε αυτό νέους όρους που ακούμε κατ' επανάληψη κάθε μέρα στα κανάλια ή τους διαβάζουμε στα site και της εφημερίδες της χώρας μας.
Η πτώση του Airbus A320, η αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, η ζωή της Βίκυς Σταμάτη και τα επεισόδια που ψάχνει για να ζήσει την καθημερινότητα του το αδηφάγο κοινό. Το οποίο κοινό φροντίζει να ταΐζει κάθε μέρα με "νέες πληροφορίες που προκαλούν σοκ" ο αγαπημένος του δημοσιογράφος. Άνω τελεία.
Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Δημοσιογράφος, αρσενικό ή θηλυκό:-αυτός που ασχολείται επαγγελματικά με την πληροφόρηση του κοινού-αυτός που έχει ως επάγγελμα τη δημοσίευση ειδήσεων και άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά, ο συντάκτης τύπου.
Πληροφόρηση του κοινού σημαίνει μετάδοση μιας ασφαλώς ελεγμένης και διασταυρωμένης πληροφορίας από τον πομπό στον δέκτη. Είδηση είναι η "πληροφορία για κάποιο γεγονός" ή το ίδιο το γεγονός από μόνο του. Η πληροφορία προκύπτει κατόπιν έρευνας, ρεπορτάζ ή πες το όπως θες, κατόπιν αναζήτησης, επικοινωνίας με πηγές και κατόπιν, όπως γράψαμε παραπάνω, διασταύρωσης. Διαφορετικά κάτι που δεν είναι 101% ελεγμένο, δεν δημοσιοποιείται.
Παίζουμε με τις λέξεις; Όχι. Οι λέξεις στο εν λόγω επάγγελμα έχουν τη σημασία, άρα εκ των πραγμάτων δεν δικαιούμαστε να παίζουμε με αυτές.
Για να επανέλθω στα παραπάνω περιστατικά που ανάγονται ως είθισται σε καθημερινά ζητήματα "δημοσιογραφικής ατζέντας" μιας και υπάρχει ενδιαφέρον για περαιτέρω ενημέρωση, οφείλω να σημειώσω το εξής: Ο δημοσιογράφος δεν είναι σεναριογράφος. Ο δημοσιογράφος δεν γράφει μυθοπλασία. Αναπαράγει, δημοσιεύει, επεξεργάζεται και κρίνει πληροφορίες. Όπου πληροφορίες, είπαμε τι είναι πριν λίγες γραμμές. Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται σε έναν όρο: Δεοντολογία. Μέσα στον οποίο όρο υπάρχει η έννοια της "ηθικής".
Συνεχίζουμε, Στην περίπτωση του Airbus της Lufthansa σαφώς και θα έπρεπε να ακολουθήσουν ειδήσεις και αναρτήσεις γεγονότων που σχετίζονται με την έρευνα, μιας και το ζήτημα αφορά πρωτίστως τις οικογένειες των θυμάτων και σε δεύτερο βαθμό όλο τον πλανήτη που θα μπορούσε να πετάξει ή έχει πετάξει με τη Lufthansa. Το γεγονός της πτώσης είναι από μόνο του τραγικό και επιδέχεται ανάλυσης.
Μέχρι εδώ καλά. Η ανάγκη του κοινού ορίζει όμως τη δουλειά του αρθρογράφου, ή το αντίθετο;
Είναι αδιανόητη η κοινοποίηση άρθρων που προέκυψαν από την κούτρα του κάθε συντάκτη και "γεννήθηκαν" μετά από εντολή αρχισυντάκτη στον βωμό της αναγνωσιμότητας ή της τηλεθέασης, την ώρα που πίσω από τις λέξεις που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, υπάρχει αίμα.
Ο Lubitz είναι ο τρελός, ο μανιοκαταθλιπτικός, ο "ψυχάκιας", ο σχιζοφρενής, ο ομοφυλόφιλος που μπορεί να γούσταρε τον κυβερνήτη και επειδή εκείνος δεν ανταποκρινόταν στον έρωτα του πήγε και έριξε το αεροπλάνο παίρνοντας μαζί του στον θάνατο 149 άτομα, είναι το καλό παιδί που πριν από 10 χρόνια μάθαινε να πετάει (να σας δείχνουμε και το βίντεο από το 2007) και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι τον έπιασε, είναι όλα τα παραπάνω μαζί, είναι ό,τι θέλει να τον κάνει ο δημοσιογράφος.
Αυτά τα πράγματα τα διαβάζει ο Έλληνας αναγνώστης, τα διαβάζει ο Κινέζος αναγνώστης, τα διαβάζει ο Γερμανός της Bild που πρώτος τα έγραψε και όλοι φρόντισαν να τα αναδημοσιεύσουν γιατί "πουλάνε", τα διαβάζουν και οι οικογένειες των θυμάτων, τα διαβάζει και η υπεύθυνη αεροπορική εταιρεία και χασκογελάει για τις αποζημιώσεις που ενδεχομένως θα γλιτώσει.
Μα τον Θεό. Ο Lubitz μπορεί να είχε ψυχοπαθολογικά προβλήματα και η κίνηση του να σχετίζεται με αυτά, ωστόσο ο δημοσιογράφος δεν είναι ψυχίατρος για να παίζει με τις λέξεις, όπως λέγαμε πριν λίγο. Ξαφνικά οι καταθλιπτικοί έγιναν όλοι τους οιονεί δολοφόνοι, ενώ πριν λίγο καιρό όλοι εν χορώ καταδικάζαμε το bullying και την κατάθλιψη που αυτό μπορεί να προκαλέσει στο θύμα, και να οδηγηθεί ακολούθως στην περιθωριοποίηση και στην αυτοκτονία.
Προχειρότητα δημοσιογραφικής δουλειάς, ελέω ταχύτητας και ανταγωνισμού. Υπάρχει όμως και κοινωνική ευθύνη κύριοι. Γιατί αυτή η ριμάδα η δουλειά, διαμορφώνει συνειδήσεις.
Σχιζοφρενής ή όχι ο συγκυβερνήτης, αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει ο εκάστοτε επαγγελματίας του Τύπου από μόνος του. Το ρεπορτάζ σχετίζεται με τις πηγές. Πίσω από κάθε άρθρο που βασίζεται σε πληροφορίες "που δεν δημοσιεύονται για ευνόητους λόγους" της κάθε κίτρινης γερμανικής ή γαλλικής ή Ταϋλανδέζικης φυλλάδας, πρέπει να υπάρχει έρευνα και συνομιλία με ανθρώπους. Με ανθρώπους από το περιβάλλον των θυμάτων, με ανθρώπους της Lufthansa, με ανθρώπους που είναι ειδικοί στο αντικείμενο τους, είτε μιλάμε για ψυχολόγους, είτε μιλάμε για ψυχιάτρους, είτε μιλάμε για εμπειρογνώμονες της πολιτικής αεροπορίας.
Ο κανιβαλισμός των ψυχικών νοσημάτων και εκείνων που έχουν διαφορετική σεξουαλικότητα από την κυρίαρχη, ήρθε λίγες ημέρες μετά την κατακραυγή του bullying και της διαπόμπευσης των ψυχικά νοσούντων με αφορμή της υπόθεση της Βίκυς Σταμάτη. Από τις ίδιες κυρίαρχες δομές τα παραπάνω. Από εκείνες τις δομές που επηρεάζουν τη γνώμη του κοινού. Ανησυχώ, αγχώνομαι, αισθάνομαι τεράστια απογοήτευση βλέποντας αυτό το γιγάντωμα της ζούγκλας.
Γιατί όταν αεροσκάφη συντρίβονται σε βουνοπλαγιές ή ασθένειες καταπίνουν ολόκληρες χώρες, οι πολίτες εξακολουθούν να στρέφονται σε μέσα ενημέρωσης, έστω κι αν βρίσκουν εύκολα φωτογραφίες και βίντεο στο Facebook ή το Instagram ή στο Twitter.
Οι πολίτες στρέφονται στον δημοσιογράφο όχι για να δουν από εκείνον ένα βίντεο που βρήκαν κι από μόνοι τους λοιπόν στο διαδίκτυο. Στρέφονται σε αυτόν για να μάθουν τι είναι αλήθεια και τι διαψεύδεται, για να μάθουν την ιστορία πίσω από το ίδιο το γεγονός, για να βρουν τη διασταυρωμένη πληροφορία.
Εν κατακλείδι τούτες τις μέρες λέω στον εαυτό μου πως ναι, είμαι δημοσιογράφος, μα σκέφτομαι πως αν ήμουν μέλος μιας οικογένειας θύματος του Airbus και του Lubitz, δεν θα ήθελα να μιλήσω με κανέναν δημοσιογράφο.
*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.
ΠΡΕΖΑ TV
31-3-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου