Την αγανάκτησή του για την υπάρχουσα κατάσταση, τα αιτήματά του από τις ελληνικές αρχές αλλά και την αποφασιστικότητά του για συνέχιση του αγώνα που καταβάλλει, εκφράζει με επιστολή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» κρατούμενος που συμμετέχει στη μαζική απεργία πείνας στο Κέντρο Κράτησης της Αμυγδαλέζας.
Στο μεταξύ στην απεργία πείνας λαμβάνει πλέον μέρος η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων, ενώ αρκετοί συμμετέχοντες έχουν καταρρεύσει από την εξασθένηση των οργανισμών τους. Η αστυνομία δεν δείχνει να εκτιμά ιδιαιτέρως την κινητοποίηση αυτή, καθώς έχει ήδη προσπαθήσει να σπάσει την απεργία πείνας, ωστόσο ο αγώνας των κρατουμένων για διασφάλιση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζεται δυναμικά. Ακολουθεί η επιστολή:
«Απεργία πείνας στην Αμυγδαλέζα εδώ και 48 ώρες!
Ονομάζομαι Χ. Σ.* και κρατούμαι εδώ και 4 μήνες στην Αμυγδαλέζα. Μόλις μπήκα στην Ελλάδα, στη Σάμο, με έπιασαν και με μετέφεραν στην Αθήνα, στο Αλλοδαπών, και μετά στην Αμυγδαλέζα. Είμαι υπήκοος Αφγανιστάν και ήμουν στο στρατό με τους Αμερικανούς από το 2004. Έχω σπουδάσει κι εκπαιδευτεί από τους Αμερικανούς στο Αφγανιστάν. Μετά ήμουν αξιωματικός στο στρατό και πήρα μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Ταλιμπάν. Όταν με κάρφωσαν κάποιοι κι έδωσαν πληροφορίες στους Ταλιμπάν ότι είμαι στο στρατό με τους Αμερικανούς με απείλησαν πολλές φορές γραπτά ότι θα με σκοτώσουν αν δεν αφήσω αυτή τη δουλειά που κάνω. Εγώ δεν έδωσα πολλή σημασία, νόμιζα ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα και συνέχισα να δουλεύω κανονικά, αλλά όταν οι Ταλιμπάν έμαθαν ότι γυρνάω από την πόλη Τζαλαλαμπάντ προς την Καμπούλ μου επιτέθηκαν. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνος, ήμασταν μια ομάδα οπλοφόρων και μετά από μισή ώρα καταφέραμε να διώξουμε τους Ταλιμπάν που είχαν στήσει ενέδρα στο δρόμο. Όμως τραυματιστήκαμε, εγώ τραυματίστηκα στο χέρι και στο πόδι. Αφού έμεινα κάποιες μέρες στο νοσοκομείο, όπου μου έβγαλαν τις σφαίρες, αναγκαστικά γύρισα πίσω στη δουλειά. Στο σπίτι μου στο Καραμπάχ στο Γαζνί δεν μπορούσα να πάω γιατί είναι πολύ επικίνδυνη περιοχή λόγω των Ταλιμπάν και κινδύνευε η ζωή μου. Είχα επαφή με την οικογένειά μου και μου έλεγαν ότι οι Ταλιμπάν με διάφορους τρόπους πήγαιναν να ελέγξουν αν είμαι σπίτι ή όχι, αν έχω έρθει ή όχι κι αναγκαστικά άφησα τη δουλειά και την οικογένειά μου όταν κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να ζήσω έτσι άλλο. Έδωσα λεφτά σε κάποιον να βγάλει βίζα για το Ιράν, έφυγα στο Ιράν και μετά από το Ιράν στην Τουρκία και με δυσκολία από την Τουρκία στην Ελλάδα, όπου με έπιασαν στη Σάμο.
Τώρα βρίσκομαι εδώ και 4 μήνες στην Αμυγδαλέζα, έχω κάνει αίτημα για άσυλο από την αρχή, αλλά δεν έχει προχωρήσει καθόλου. Η κατάσταση είναι χειρότερη κι απ' το Αφγανιστάν. Βρίσκομαι στην Αμυγδαλέζα με άγχος και ψυχολογικά προβλήματα. Τώρα όλοι οι μετανάστες και πρόσφυγες κάνουμε απεργία πείνας. Δυο άτομα πέθαναν από την αδιαφορία του κράτους και της αστυνομίας. Τώρα που κάνουμε απεργία πείνας πολλές φορές έρχονται οι αστυνομικοί, βάζουν τις φωνές και απειλούν για να φάμε. Μας ρωτάνε ποιος είναι ο αριθμός κράτησής μας και απειλούν ότι θα μας πάνε στο Αλλοδαπών και θα μας πούνε εκεί μετά. Προσπαθούν απλώς να σπάσουν την απεργία μας, μπήκαν χθες για να το κάνουν αυτό αλλά τους μιλήσαμε ήρεμα, τους είπαμε ότι εμείς έχουμε πρόβλημα με το κράτος κι όχι με σας, οπότε πρέπει να λύσει τα προβλήματά μας το κράτος κι έτσι έφυγαν. Μας έλεγαν επίσης ότι αν δεν τρώμε γιατρός δεν υπάρχει, θα πέσουμε κάτω και θα απαγορεύσουν στους επισκέπτες μας να έρθουν μέσα ή θα μας στείλουν κάπου αλλού, να μην ξέρουμε πού είμαστε και πού βρισκόμαστε.Όταν λέμε ότι είμαστε άρρωστοι γελάνε και με τη συμπεριφορά τους νιώθεις ακόμα χειρότερη αρρώστια.
Κάνουμε απεργία πείνας κι έχουμε τα εξής αιτήματα:
1ον: Ζητάμε δραστική μείωση της μέγιστης περιόδου κράτησης. Δεν έχουμε διαπράξει κανένα έγκλημα, η κράτησή μας είναι άδικη και παράνομη έτσι κι αλλιώς, και η επέκτασή της σε 18 ή 24 μήνες είναι απαράδεκτη.
2ον: Ζητάμε άμεση παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Γιατροί δεν υπάρχουν. Όταν είσαι άρρωστος και ζητάς γιατρό πρέπει να πεθάνεις για σε πιστέψουν, αλλιώς στο νοσοκομείο δεν σε πάνε, ξέχασέ το. Αν κάποιος λιποθυμήσει και το πούμε στους αστυνομικούς που μας φυλάνε απ' έξω γελάνε και δεν δίνουν καν σημασία, ο άνθρωπος μπορεί πολύ απλά να πεθάνει.
3ον: Ζητάμε άμεση εξέταση και διευθέτηση όλων των υποθέσεων. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται 24 μήνες μέσα χωρίς να ξέρουν τι γίνεται ούτε να δίνει κανείς σημασία στο φάκελό τους.
4ον: Ζητάμε ανθρώπινη αντιμετώπιση. Η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι απαράδεκτη, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ζώα, μας φωνάζουν, μας βρίζουν και μας χτυπάνε πολύ εύκολα.
5ον: Ζητάμε άμεση βελτίωση των εγκαταστάσεων. Κάποια κοντέινερ δεν έχουν ρέυμα εδώ και πολύ καιρό. Ζεστό νερό σε πολλά κοντέινερ δεν έχει, τα air condition είναι χαλασμένα ή δεν έχει ρεύμα. Με αυτό το κρύο πώς μπορούμε να μείνουμε σε αυτήν την κατάσταση;
Προσπαθούμε ν' αντέξουμε αλλά δε γίνεται άλλο, πώς ν' αντέξουμε; Αυτά τα προβλήματα τα έχουμε πει χιλιάδες φορές, μας λένε να γράψουν τα προβλήματά μας και θα τα λύσουν, θα έρθει μάστορας κλπ να φτιάξει αυτά που δε δουλεύουν ή αν δεν έχουμε ρεύμα το γράφουν. Αλλά δεν κάνουν τίποτα, παίρνουν τα χαρτάκια και γεια σου. Συζητάμε αυτές τις μέρες μεταξύ μας τι να κάνουμε κλπ, σήμερα θέλαμε να κάνουμε συνέλευση και δεν μας αφήσαν να μαζευτούμε, φώναζαν "φύγε από κει, αλλιώς μπαίνουμε μέσα και θα σας πούμε". Χθες ένας είχε πρόβλημα, πονούσε η κοιλιά του. Φωνάζαμε ότι έχει πρόβλημα και μετά από πολλή φασαρία ήρθαν, τον πήραν και τους έδωσαν κάτι χάπια. Μετά τον έφεραν πίσω ξανά κι έγινε ακόμα χειρότερα απ' τον πόνο. Εμείς φωνάζαμε ότι έχει πρόβλημα, τίποτα, δε μας άκουγαν. Τελικά αυτός ανέβηκε πάνω στο κοντέινερ, μετά στα σύρματα, ήθελε να πέσει κάτω ν' αυτοκτονήσει γιατί δεν άντεχε άλλο τον πόνο. Αλλά ανέβηκαν 5 αστυνομικοί, τον έπιασαν και με πολύ κακή συμπεριφορά και φωνές τράβηξαν τα χέρια του πίσω και του έβαλαν χειροπέδες και τον πήραν. Δεν έχουμε ιδέα πού τον πήγαν. Εδώ η κατάσταση είναι χάλια, ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Έχουμε πολλά προβλήματα. Ακούσαμε ότι κάποιοι δημοσιογράφοι είχαν έρθει και τώρα όποιος και να 'ρθει δεν τον αφήνουν να μπει μέσα να μας δει. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με μας, θέλουμε ελευθερία, θέλουμε να βγούμε από εδώ, να ζήσουμε σαν άνθρωποι με αξιοπρέπεια και ανθρώπινα. Ζητάμε απ' όλους τους ανθρώπους να μας βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν, ν' ακουστούν οι φωνές μας παντού. Δε ζητάμε κάτι άλλο, μόνο ελευθερία.
S. H.*, Αμυγδαλέζα 20.11.2014»
Γιώργος Δρούκας
http://left.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
22-11-2014
Στο μεταξύ στην απεργία πείνας λαμβάνει πλέον μέρος η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων, ενώ αρκετοί συμμετέχοντες έχουν καταρρεύσει από την εξασθένηση των οργανισμών τους. Η αστυνομία δεν δείχνει να εκτιμά ιδιαιτέρως την κινητοποίηση αυτή, καθώς έχει ήδη προσπαθήσει να σπάσει την απεργία πείνας, ωστόσο ο αγώνας των κρατουμένων για διασφάλιση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζεται δυναμικά. Ακολουθεί η επιστολή:
«Απεργία πείνας στην Αμυγδαλέζα εδώ και 48 ώρες!
Ονομάζομαι Χ. Σ.* και κρατούμαι εδώ και 4 μήνες στην Αμυγδαλέζα. Μόλις μπήκα στην Ελλάδα, στη Σάμο, με έπιασαν και με μετέφεραν στην Αθήνα, στο Αλλοδαπών, και μετά στην Αμυγδαλέζα. Είμαι υπήκοος Αφγανιστάν και ήμουν στο στρατό με τους Αμερικανούς από το 2004. Έχω σπουδάσει κι εκπαιδευτεί από τους Αμερικανούς στο Αφγανιστάν. Μετά ήμουν αξιωματικός στο στρατό και πήρα μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Ταλιμπάν. Όταν με κάρφωσαν κάποιοι κι έδωσαν πληροφορίες στους Ταλιμπάν ότι είμαι στο στρατό με τους Αμερικανούς με απείλησαν πολλές φορές γραπτά ότι θα με σκοτώσουν αν δεν αφήσω αυτή τη δουλειά που κάνω. Εγώ δεν έδωσα πολλή σημασία, νόμιζα ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα και συνέχισα να δουλεύω κανονικά, αλλά όταν οι Ταλιμπάν έμαθαν ότι γυρνάω από την πόλη Τζαλαλαμπάντ προς την Καμπούλ μου επιτέθηκαν. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνος, ήμασταν μια ομάδα οπλοφόρων και μετά από μισή ώρα καταφέραμε να διώξουμε τους Ταλιμπάν που είχαν στήσει ενέδρα στο δρόμο. Όμως τραυματιστήκαμε, εγώ τραυματίστηκα στο χέρι και στο πόδι. Αφού έμεινα κάποιες μέρες στο νοσοκομείο, όπου μου έβγαλαν τις σφαίρες, αναγκαστικά γύρισα πίσω στη δουλειά. Στο σπίτι μου στο Καραμπάχ στο Γαζνί δεν μπορούσα να πάω γιατί είναι πολύ επικίνδυνη περιοχή λόγω των Ταλιμπάν και κινδύνευε η ζωή μου. Είχα επαφή με την οικογένειά μου και μου έλεγαν ότι οι Ταλιμπάν με διάφορους τρόπους πήγαιναν να ελέγξουν αν είμαι σπίτι ή όχι, αν έχω έρθει ή όχι κι αναγκαστικά άφησα τη δουλειά και την οικογένειά μου όταν κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να ζήσω έτσι άλλο. Έδωσα λεφτά σε κάποιον να βγάλει βίζα για το Ιράν, έφυγα στο Ιράν και μετά από το Ιράν στην Τουρκία και με δυσκολία από την Τουρκία στην Ελλάδα, όπου με έπιασαν στη Σάμο.
Τώρα βρίσκομαι εδώ και 4 μήνες στην Αμυγδαλέζα, έχω κάνει αίτημα για άσυλο από την αρχή, αλλά δεν έχει προχωρήσει καθόλου. Η κατάσταση είναι χειρότερη κι απ' το Αφγανιστάν. Βρίσκομαι στην Αμυγδαλέζα με άγχος και ψυχολογικά προβλήματα. Τώρα όλοι οι μετανάστες και πρόσφυγες κάνουμε απεργία πείνας. Δυο άτομα πέθαναν από την αδιαφορία του κράτους και της αστυνομίας. Τώρα που κάνουμε απεργία πείνας πολλές φορές έρχονται οι αστυνομικοί, βάζουν τις φωνές και απειλούν για να φάμε. Μας ρωτάνε ποιος είναι ο αριθμός κράτησής μας και απειλούν ότι θα μας πάνε στο Αλλοδαπών και θα μας πούνε εκεί μετά. Προσπαθούν απλώς να σπάσουν την απεργία μας, μπήκαν χθες για να το κάνουν αυτό αλλά τους μιλήσαμε ήρεμα, τους είπαμε ότι εμείς έχουμε πρόβλημα με το κράτος κι όχι με σας, οπότε πρέπει να λύσει τα προβλήματά μας το κράτος κι έτσι έφυγαν. Μας έλεγαν επίσης ότι αν δεν τρώμε γιατρός δεν υπάρχει, θα πέσουμε κάτω και θα απαγορεύσουν στους επισκέπτες μας να έρθουν μέσα ή θα μας στείλουν κάπου αλλού, να μην ξέρουμε πού είμαστε και πού βρισκόμαστε.Όταν λέμε ότι είμαστε άρρωστοι γελάνε και με τη συμπεριφορά τους νιώθεις ακόμα χειρότερη αρρώστια.
Κάνουμε απεργία πείνας κι έχουμε τα εξής αιτήματα:
1ον: Ζητάμε δραστική μείωση της μέγιστης περιόδου κράτησης. Δεν έχουμε διαπράξει κανένα έγκλημα, η κράτησή μας είναι άδικη και παράνομη έτσι κι αλλιώς, και η επέκτασή της σε 18 ή 24 μήνες είναι απαράδεκτη.
2ον: Ζητάμε άμεση παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Γιατροί δεν υπάρχουν. Όταν είσαι άρρωστος και ζητάς γιατρό πρέπει να πεθάνεις για σε πιστέψουν, αλλιώς στο νοσοκομείο δεν σε πάνε, ξέχασέ το. Αν κάποιος λιποθυμήσει και το πούμε στους αστυνομικούς που μας φυλάνε απ' έξω γελάνε και δεν δίνουν καν σημασία, ο άνθρωπος μπορεί πολύ απλά να πεθάνει.
3ον: Ζητάμε άμεση εξέταση και διευθέτηση όλων των υποθέσεων. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται 24 μήνες μέσα χωρίς να ξέρουν τι γίνεται ούτε να δίνει κανείς σημασία στο φάκελό τους.
4ον: Ζητάμε ανθρώπινη αντιμετώπιση. Η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι απαράδεκτη, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ζώα, μας φωνάζουν, μας βρίζουν και μας χτυπάνε πολύ εύκολα.
5ον: Ζητάμε άμεση βελτίωση των εγκαταστάσεων. Κάποια κοντέινερ δεν έχουν ρέυμα εδώ και πολύ καιρό. Ζεστό νερό σε πολλά κοντέινερ δεν έχει, τα air condition είναι χαλασμένα ή δεν έχει ρεύμα. Με αυτό το κρύο πώς μπορούμε να μείνουμε σε αυτήν την κατάσταση;
Προσπαθούμε ν' αντέξουμε αλλά δε γίνεται άλλο, πώς ν' αντέξουμε; Αυτά τα προβλήματα τα έχουμε πει χιλιάδες φορές, μας λένε να γράψουν τα προβλήματά μας και θα τα λύσουν, θα έρθει μάστορας κλπ να φτιάξει αυτά που δε δουλεύουν ή αν δεν έχουμε ρεύμα το γράφουν. Αλλά δεν κάνουν τίποτα, παίρνουν τα χαρτάκια και γεια σου. Συζητάμε αυτές τις μέρες μεταξύ μας τι να κάνουμε κλπ, σήμερα θέλαμε να κάνουμε συνέλευση και δεν μας αφήσαν να μαζευτούμε, φώναζαν "φύγε από κει, αλλιώς μπαίνουμε μέσα και θα σας πούμε". Χθες ένας είχε πρόβλημα, πονούσε η κοιλιά του. Φωνάζαμε ότι έχει πρόβλημα και μετά από πολλή φασαρία ήρθαν, τον πήραν και τους έδωσαν κάτι χάπια. Μετά τον έφεραν πίσω ξανά κι έγινε ακόμα χειρότερα απ' τον πόνο. Εμείς φωνάζαμε ότι έχει πρόβλημα, τίποτα, δε μας άκουγαν. Τελικά αυτός ανέβηκε πάνω στο κοντέινερ, μετά στα σύρματα, ήθελε να πέσει κάτω ν' αυτοκτονήσει γιατί δεν άντεχε άλλο τον πόνο. Αλλά ανέβηκαν 5 αστυνομικοί, τον έπιασαν και με πολύ κακή συμπεριφορά και φωνές τράβηξαν τα χέρια του πίσω και του έβαλαν χειροπέδες και τον πήραν. Δεν έχουμε ιδέα πού τον πήγαν. Εδώ η κατάσταση είναι χάλια, ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Έχουμε πολλά προβλήματα. Ακούσαμε ότι κάποιοι δημοσιογράφοι είχαν έρθει και τώρα όποιος και να 'ρθει δεν τον αφήνουν να μπει μέσα να μας δει. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με μας, θέλουμε ελευθερία, θέλουμε να βγούμε από εδώ, να ζήσουμε σαν άνθρωποι με αξιοπρέπεια και ανθρώπινα. Ζητάμε απ' όλους τους ανθρώπους να μας βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν, ν' ακουστούν οι φωνές μας παντού. Δε ζητάμε κάτι άλλο, μόνο ελευθερία.
S. H.*, Αμυγδαλέζα 20.11.2014»
Γιώργος Δρούκας
http://left.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
22-11-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου